Ciekawostka w świdnickim lesie
sobota/niedziela
8/9 czerwca 2019 r.
Trasa: Zielona Góra – (Ochla) – Świdnica – Wilkanowo – Zielona Góra
dystans: 16,4 km / 22,1 km
Tak właściwie to mogłaby to być mini wyprawa z noclegiem.
W sobotę po południu zaczęliśmy zbierać się z chłopakami na wyjazd do Świdnicy. Mamy swoją ulubioną drogę, a nawet dwie i zawsze jeździmy w pętlę. Do Świdnicy jechaliśmy przez Ochlę i wjeżdżamy do lasu przed skansenem, w ulicę Ochla – św. Huberta. Po drodze pomagaliśmy kolarzowi, który złapał gumę.
Droga przez las do Świdnicy jest bardzo dobra, jedynie początek na wysokości skansenu, za stadniną koni jest kiepskiej jakości, piaszczysta, ale to kilkaset metrów. Potem do Świdnicy jest świetny twardy szuter.
W niedzielę rano, zanim wróciliśmy do Zielonej Góry, zajechaliśmy za Świdnicę i to całkiem spory kawałek za wsią. Brukowana droga skręca w las i tam po kilkuset metrach natrafić można na jeden z dwóch charakterystycznych obiektów w tej okolicy. Ten obiekt typu schron ma dziki charakter i jest nieużytkowany. Pamiętam, że wiele lat temu nawet można było wejść do środka, obecnie wejście jest zamurowane. Drugi, bliźniaczy obiekt położony jest kilkaset metrów dalej i jest zagospodarowany przez Gminny Ośrodek Sportu i Rekreacji. Jest tam między innymi ściana wspinaczkowa.
Oba schrony wybudowano w 1938 roku. Nie do końca wyjaśniono ich przeznaczenie. Mogły być powiązane z kompleksem fabryki zbrojeniowej DAG w Krzystkowicach. W czasie II Wojny Światowej mieściło się tu radio wojskowe. Po wojnie również czasowo wykorzystywano te obiekty.
Ich parametry techniczne także robią wrażenie. Dwadzieścia metrów średnicy, wysokość piętnaście metrów, grubość murów nawet 1,8 m, a w części szczytowej ponad 2 m. Schron podzielony jest na pięć kondygnacji. Ten, który odwiedzamy w lesie ma dach płaski, przystosowany do maskowania zielenią. Drugi obiekt, ma dach stożkowy, który na szczycie maskowano sianem. Z wysokości miał wyglądać jak gigantyczny stóg siana. Z dzieciństwa pamiętam opowieści, jakoby oba bunkry były połączone podziemnym tunelem.
Obeszliśmy schron dookoła, obserwując przy okazji śpiącą sowę. Obejrzeliśmy bunkier z zewnątrz na ile się dało. Przez otwór wentylacyjny można zajrzeć do środka. Widać niewiele, a z głębi bije zimna wilgoć i stęchlizna.
Wróciliśmy do Świdnicy tą samą drogą i wstąpiliśmy jeszcze do muzeum archeologicznego. Mieści się ono w zabytkowym dworze z poł. XIX w. Obejrzeliśmy zbiory, a także ekspozycje na zewnątrz.
zabytkowy dwór – siedziba muzeum archeologicznego w Świdnicy
zabytkowy dwór – siedziba muzeum archeologicznego w Świdnicy
